Zowat dertig vierkante meter jong gras gezaaid, op een lapje grond waar twintig jaar lang bloeiende struiken hadden gestaan. Ik zie ze nog in mijn herinnering, met spijt, maar ze waren te oud geworden, te houterig, te weinig vakkundig en radicaal gesnoeid ook door dit mannetje.
Hij dacht dat je alles maar moet laten groeien, dat het mooi is, en wild mocht van hem. Tot je er de prijs voor betaalt, omdat het op den duur niet meer is bij te houden en verder woekert dan je had gedacht. Daar sta je dan te kijken naar wat nog nauwelijks beheersbaar is, en je besluit tot nieuw en anders. Zoon had geholpen, anders was het er niet van gekomen. Hij deed met veel geduld al de wortelstronken uit, gravend, trekkend en duwend en peuterend. Ongelooflijk hoeveel wortel iets kan hebben, hoe hardnekkig houden dingen niet aan hun levensgrond vast!
Maar goed, met moeite en geduld en met een project voor ogen kwam het in orde.
Dan alles omgespit, urenlang gebukt wortelrestantjes geraapt, grond geharkt, fijngemaakt, vlak gelegd, zaaiensklaar gemaakt. Om graszaad gereden, dat in delen gesplits om alles goed verdeeld gezaaid te kunnen krijgen, en aan de slag gegaan. Klein zaad rustig uit je grotendeels gesloten hand laten glijden, zien hoe het de bruine aarde kleurt, het onderharken en aanwellen.
Naar het oppervlak kijken, dat op honderden gekleurde zaadstippen na niet veel veranderd lijkt.
Dan passeert meteen al de vlaag van een zacht onweer, de temperatuur is zacht, en ook de volgende dag regent het gezapig aan. Vocht en voldoende warmte, zo moet het in orde komen.
Als nu de houtduiven ook nog wegblijven en het zaad niet oppikken, als geen losgeslagen ezels vierklauws over het lapje pas bezaaide grond komen gestormd!