planeet aarde

planet earth en al die andere verbazingwekkende natuurprogramma's: je ziet hoeveel wonderlijks er bloeit en groeit en krioelt in dit leven, op deze aarde. natuurfenomen overweldigend in hun grootsheid, miniatuurleven dat verwondert omdat het er op zijn haast onbespeurbare manier toch is. dan wil je ook zien, waarnemen, ontdekken, reizen, ontmoeten, meemaken,observeren... maar je moet het grotendeels, meestal, met je eigen omgeving doen, je eigen streek waarvan je bij nader inzien denkt: er kan ook een prachtig verslag van worden gemaakt, al die dingen van hier in de loop van de seizoenen, in hun groei en bloei, in hun hoogtepunten en hun uithoeken en geheime raadselen, al wat er zich rept en roert, minder spectaculair, minder overweldigend maar evengoed wonderlijk deel van het leven op deze zelfde, ene aarde.

rivier

kinderen stuwen hun ouders verder en dieper het leven in, als een rivier die breder wordt, aanzwelt, een groter stroomgebied bestrijkt, uitzwermt, meer meandert, een heuse delta wordt vol nevenstromen en overmoede plekken met andere soorten leven dat krioelt en bruist en rijkelijker wordt. met elkaar verbonden nog, al die waterstromen, waterkronkels, waterparadijsjes uit dezelfde bron, in eenzelfde klimaat, van dezelfde soort, maar toch ook allemaal zichzelf en alsmaar breder wordend naar een grote zee waar alles naartoe vloeit en in uitmondt.

boerderij

de boerin op jaren droomt soms dat ze 's morgens opstaat en alle gebouwen van hun oude boerderij zijn verdwenen. en dat is merkwaardig genoeg een opluchting omdat ze er na de dood van de boer zomaar staan te staan en te verweren en hier en daar barsten en roest en scheuren vertonen. en dan moet zij hun kinderen of familie of anderen vragen daar iets aan te doen, terwijl ze liefst niemand lastig valt. ze had er willen kunnen blijven werken natuurlijk, met haar zingende, goedgemutste boer die onze lieve heer veel te snel op de hooizolder van de hemel een handje is gaan toesteken. er waren koeien om te melken en kalveren om dartel op de wei te zien huppelen, er was graan om te oogsten en stro om op hoge karren naar de stallen te voeren. er was prei om in lange rijen te planten zodat de mensen soep konden maken, er waren aardappelen om uit hun kuilen te zien opschieten en hoge maïs waar fazanten en hazen in de herfst uit wegvluchtten als hij door de grote maïsmachine verwerkt werd. er waren vroege ochtenden en late avonden vol blozend werk, er waren weiden om af te spannen, er was verse melk om te leveren en aan de buren voor hun dagelijks gebruik te verkopen. er was een leven dat mooi en goed gevuld was, en natuurlijk is er heimwee, veel heimwee maar ook de wil om er voor al wie achterblijft het beste van te maken, het hoofd omhoog, de schouders sterk en met een groot, goed hart.

uitstel

we hebben er allemaal wel de neiging toe allicht: de dingen uitstellen, op de lange baan schuiven, liefst nog niet meteen de moeite doen, nu. uit een beetje vrees, uit veel gemakzucht, uit een soort op ons vallende lamlendigheid, uit slechte gewoonte misschien op den duur. tot ik een vrouw aan het werk zie die alles meteen aanpakt, oplost, achternagaat. een complimentje daarvoor, maar ze zegt:"dank mijn grootvader daar maar voor. die zei mij toen ik kind was al altijd ( zij is engelse): do it now!" en dat motto en haar grootvader eert zij nu al haar leven lang, en alles kost haar zo minder kopbrekens en het geeft haar tijdswinst. "do it now!"

ezelsveulen

ongelooflijk hoe het kleine ezelsveulentje in de moederbuik opgevouwen moet hebben gezeten. nu loopt het daar op zijn hoge vier poten parmantig in de wei, groot van gestalte al, en je vraagt je af: hoe kan het, meteen zo zelfstandig, meteen zo levendig, zo echt al op en top ezel in bekoorlijke miniatuur? grote, puntige ezelsoren, goed draaiende ledematen, een mooi christuskruis op de rug, een warme vacht om tegen alle weer te kunnen en de koude nachten. eerst nog wat wankel van poten, maar dan de moedertepels zoeken en ezelinnemelk drinken en nu al rondjes draaien in de wei. kinderen komen met grote ogen en luide aanmoedigingen kijken, de ezelmoeder en de ezelvader kijken toe en het is alsof je in de lucht een juichen hoort voor dit kleine, vinnige, zo vanzelfsprekend natuurlijk, vlot verlopende jonge leven.

zorg

van in de vroege morgen tot de middag arriveert ze bij de mensen en geeft injecties, legt verbanden, spreekt hen warme woorden toe, wast en kleedt hen voor de nieuwe dag. ze moet zich bukken en zich draaien en zich keren voor de kousen om de lage voeten, ze smeert ruggen en benen en schenen in, ze helpt stappen en ze heft en ze verlegt. tussenin de warme woorden houden voor de mensen die nog weinig anders hebben. en dat elke dag, een heel leven: geven, moed inspreken, liefde zijn tegen de pijn van oud en ziek en vaak eens eenzaam zijn.

geven

de mooiste geschenken: dingen van eigen kweek of makelij - omdat je meer iets weggeeft van jezelf. zelfbereide kweeperenconfituur, zelfgekweekte en gekrente druiven uit de eigen serre, amaryllisbollen die je zelf hebt gescheurd en als nieuwe plant hebt laten gedijen, een zelfgeplukt en zelfgeschikt boeketje bloemen uit de eigen tuin, een stoffen overtrek in feestgewaad geknutseld voor op zodoende weggeborgen flessen drank. dank je wel, want je bent er zelf intensief mee beziggeweest, je hebt ondertussen iemand in het achterhoofd gehad, je hebt het puur en eenvoudig willen schenken. en nu staat het daar deugd te doen en weldoende warmte af te geven!