ezelsveulen

ongelooflijk hoe het kleine ezelsveulentje in de moederbuik opgevouwen moet hebben gezeten. nu loopt het daar op zijn hoge vier poten parmantig in de wei, groot van gestalte al, en je vraagt je af: hoe kan het, meteen zo zelfstandig, meteen zo levendig, zo echt al op en top ezel in bekoorlijke miniatuur? grote, puntige ezelsoren, goed draaiende ledematen, een mooi christuskruis op de rug, een warme vacht om tegen alle weer te kunnen en de koude nachten. eerst nog wat wankel van poten, maar dan de moedertepels zoeken en ezelinnemelk drinken en nu al rondjes draaien in de wei. kinderen komen met grote ogen en luide aanmoedigingen kijken, de ezelmoeder en de ezelvader kijken toe en het is alsof je in de lucht een juichen hoort voor dit kleine, vinnige, zo vanzelfsprekend natuurlijk, vlot verlopende jonge leven.