Na jaren vol zware zorg en onrust is de vrouw haar man kwijt. Eigenlijk een opluchting, maar een mens mag het niet zeggen. "Ik ben altijd couragieus geweest," zegt ze, "en ik ben van plan er nog iets van te maken, want ik heb de laatste jaren niet veel gehad." En dat is ontroerend en dapper,
een laatste, ietwat wanhopige stormloop op het leven nu ze zelf al zeventig is. Maar te laat is het nooit om te rapen wat er te rapen valt, en als het helpt moet je zelf ook maar wat aan de boom gaan schudden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten