De alleenstaande vrouw wil haar verhalen kwijt
en stort ze dan maar uit bij iedereen die
even in haar wereld binnentreedt.
Ze zitten toch al zo lang te malen in haar hoofd
en er moet plaats voor al het nieuwe komen.
Dat is er altijd, al neemt het soms
buitensporig grote afmetingen aan
in haar ongewild kleiner geworden wereld
die voor haar nochtans de enige mogelijke blijft.
En, dapper als ze is: ze houdt hem toch
zo groot als ze maar enigszins kan.
Zet daar toch maar je hoedje voor af.
En wie wil er niet eens spreken over zichzelf?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten