In de wei waar de ezels staan schieten de kalvertongen weer op. Ze hebben diepe wortels die je moeilijk helemaal uit krijgt en waar iedere keer weer nieuw groen uit ontspruit. En het is lastig groen, onkruid zeg maar. De ezels eten het niet, als je niets doet raakt je wei overwoekerd. Gif spuiten doe ik liever niet - waar moeten de ezels dan ook? Dus een voor een alles uitsteken met een mes. Het blad tenminste, want als je aan alle wortels zou beginnen was het een eindeloos karwei. Nu lijkt het ook al zo tijdverspillend: een man die uren in een wei kalvertongen zit uit te steken. Tegelijk ontspant het gelukkig, je buigt en bukt je en je hoopt dat het je op een of andere manier sterkt. Je staat in de zon, je bent buiten, en je gedachten gaan hun gang. Je ontsnapt aan ernstiger werk, en die ontsnapping alleen is misschien al een zegen.