Per fiets de Molenbeekroute gereden om de staat van de streek te verkennen op een mooie lentedag. Zon met wat wind, veel fris groen als motor. De Molenbeekroute ligt in een lus om de Molenbeek zoals ze zich slingert tussen Merchtem, Rossem, Steenhuffel, Londerzeel, Malderen.
Dorpsnamen uit de buurt die ik al wel vaak heb gehoord, stukken van het traject die ik al heb gereden, maar nu zit er samenhang in via de bewegwijzerde fietsroute. Handig dat je borden kan volgen en zo een selectie uit een landschap aangeboden krijgt. Af en toe een bordje missen en moeten terugrijden, zodat je extra kilometers hebt.
Alles is nogal vlak, en ik bedenk hoe ik van onze woonplek vele richtingen uit kan, en in elke windrichting toch met een iets ander landschap word geconfronteerd. Het land van Asse heuvelachtig, de Scheldestreek vol stroom en dijken, naar Aalst toe en verder de Dender met zijn landschap.
De route die ik vandaag volg is misschien niet zo specifiek. Nog wat grote kouters, hier en daar wat bos, nogal wat electriciteitspilonen die storen, niet alles even ordelijk-ordelijk als Nederland bijvoorbeeld.
Mijn fototoestel heb ik niet meegenomen, al was er enige twijfel. Ik denk dan maar terug aan foto's die ik had kunnen nemen en die een selectie zijn uit wat ik heb gezien.
Wat me als mooi opviel waren de velden met honderden rechte rijen aangeplante chicorei - het groen dat later witloof wordt. Machinaal werk, maar met een Mondriaan-esthetiek erin.
Of de kerk van Rossem als silhouet op de achtergrond tegen een sappige wei vol paardenbloemen aan. Dat viel me op: de paardenbloemen zijn dit jaar gelukt, ze staan dik in de bloemen, ze struiken mooi uit. Van de oude, met witte trossen bloesems beladen perenbomen had ik anders een foto genomen, en van massa's diepgele dotterbloemen die in zompige kleine bosjes stonden. Van kasteel Drietoren in Londerzeel, niet zozeer om het gebouw, maar omdat het zo mooi gekaderd werd door een waterplas ervoor en vooral: een grote kudde schapen met hun paaslammeren die er genoeglijk lagen te eten en zonnen. Hier en daar nog een oud huisje met een verzorgd voortuintje, een vergezicht met kerken die je overal herkent als bakens om je op te oriënteren.
Dik vijftig kilometer in de eigen streek, met de daarnet beschreven hoogtepunten. Om te zwijgen van wat er had kunnen gebeuren als je met enige durf een paar huizen was binnengegaan, gezellige interieurs en tuintjes had gezien en, samen een glaasje drinkend in de zon, mensen had ontmoet en met hen over het leven had gepraat.