The Art of Travel van Alain de Botton gelezen. En zelf een weekje op kleine reis geweest: Domburg, Walcheren, Nederland. Geen van de sublieme ervaringen die je tussen hoge bergpieken en woeste wouden kan ervaren, maar deugddoend. Je moet overdenken wat je aan een reis gelukkig maakt, hoe je wil reizen, is een van de gedachten in het boek.
Wat was er goed aan? Dat we met een groot deel van ons gezin samen waren zonder met de zorgen van thuis veel bezig te moeten zijn. We kookten wel samen, we wasten samen af en gingen samen winkelen, maar zonder druk. Er was tijd om te lezen als het weer niet zo goed was. Ik las Het huis van de moskee en De boodschapper van Kader Abdollah. Het voordeel van zo'n vakantiedagen is dat je helemaal in een boek kan kruipen, je kan het in een paar kort op elkaar voglende sessies uitlezen en het dringt meer helemaal tot je door. Ik was weg van die boeken, van die stijl, en ik had gewild dat ze langer bleven duren: altijd een goed teken.

Dan was er de grotere natuurlijkheid van de Nederlandse kust: meer duin, meer bos, geen hoogbouw, minder drukke wegen tegen de zee aan, iets minder consumptie bij de golven.
En het fietsen natuurlijk. Overal Hollandse fietsen en Hollandse fietspaden die veilig zijn, en vlak. Op Walcheren ook veel boerderijen verspreid over het landschap, en dat geeft altijd een gevoel van verbondenheid met het buitenleven en de natuur. Koeien, lammeren, schapen. Veel rustige wegen daartussen, veel goed onderhouden tuintjes en gezellige huisjes. Veel wit en groen als kleur van huizen en schuren, veel paasbloemen, veel sleutelbloemen, veel jong groen in deze nieuwe lente.
Ik had het hele eiland ongeveer willen zien, per fiets, maar dat is natuurlijk maar deels gelukt. Toch heb ik een heel goed idee van hoe het er aan toe gaat, hoe het is. Ook aan de haven van Vlissingen geweest, mijn fietsgezel per boot zien toekomen daar en dus het hele eiland kruiselings overgestoken. Kibbeling gegeten en kaas. Verbaasd geweest door de mist die op een dag rond vijf uur plots kwam aangewaaid en ijskoud de tot dan toe zonnige dag verdreef. Veere nog eens gezien met zijn oude charme en rustige kleine dorpjes als Oostkappelle een Aagtekerke.
Rustig gegeten, rustig gepraat, een paar dagen als het ware stil gestaan. Nu kunnen we weer beter verder gaan.