Hak.

Bomen helpen afzagen, hoog opgeschoten, zijdelings gesnoeide canadapopulieren die in het bosje plaats moeten maken voor eik en linde. Nu steken ze er als snelgroeiers met kop en schouders, met stam en takken hoog bovenuit en verbreken ze het evenwicht. De oude houtakker van haast tachtig lentes, één brok ervaring, werkt met een zware, moderne motorzaag. Hij stapt rond de boom die plaats moet maken en monstert hem van alle kanten. Kijken hoe en waar hij best zou vallen om zo weinig mogelijk schade aan de buurbomen aan te richten. Het houtakkersoog gluurt en berekent en schat: zo kan het gaan, en dat moet ik doen. Een spie onder aan de stam uitzagen. Die bepaalt hoe de boom via dit scharnierpunt zal tuimelen. Tussendoor naar boven en naar de waarschijnlijk valplaats kijken. Soms mag ik wat extra duwen, en dan tuur ik naar de kruin om te zien wanneer die aan het wiebelen gaat en ik een beetje mee kan helpen sturen.
Gezaag, gekraak, geruis van neerzwiepende takken in de weerstand van de lucht. Tegelijk majestatische en treurig legt zo een boom zich te gronde, na al die trage groeijaren rechtop.
Meestal valt hij waar de oude vos hem hebben wil, tenzij de kern rot is, of als de zagende hand toch even aarzelt zodat er wat speling op zit en hij ergens een tak meesleurt in zijn val.
Daar ligt hij neer tussen grassen en kruiden. Lichtere zagen komen er nu aan te pas om de zijtakken te amputeren. Dan strekt de stam zich als een instemming om hem in stevige stukken te kleinen. De zaag klemt zich in de jaarringen, het houtzaagsel vliegt op, de brokken vallen.
Nu nog tot brandgragere eenheden klieven, met tractorhulp van de boer vervoeren, de houthompen warmpjes op en naast elkaar in bergstrekenstijl stapelen, windbewogen drogen en klaar voor het vuur - over een paar jaren, in een koude winter, op een hartverwarmende avond die nu al van start is gegaan.