Prachtig, al dat jong geweld. Het stormt de tuin in, het ravot en het voetbalt, het schrikt vogels op van hun nesten. Het verstopt zich onder struiken, het schudt aan bomen, het roept de koekoek en de ezels na. Het stelt onbeschaamde vragen en verwacht een eerlijk antwoord, het pruttelt tegen en het protesteert. Het heeft groeischeuten en groeipijnen, het herschikt zijn kledingstukken en zijn haren, het roept onnodig luid binnenshuis. Het noemt mama lief of slecht volgens eigen noden en omstandigheden, het gaat rebels te keer of ligt in de luie zetel te kronkelen om een knuffel. Het eten van de dag roept geluiden van walging of gejubel op, op tv zijn er soms kanalen te kort en de haren van broer of zus zijn altijd wel lang genoeg om er flink aan te trekken. Ze zingen vuile liedjes en ze stappen en verkennen alle kanten van de bossen en het leven met hun vriendjes van de scouts. Hun ogen stralen van intens plezier of loensen boos om een berisping. Soms strooien ze hun hele lichaam als een bonte bal over het grasveld uit, soms krimpen ze zich terug in hun intiemste gevoelige plooien. Ze hebben heel grote, grove woorden of heel kwetsbare kleine. Ze zijn vaak hemels en ze zijn soms hels.
Prachtig toch, hoe al dat jong geweld onbedaarlijk het leven instormt!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten