praten

nu pas besef ik het, zegt de man: ik heb altijd te weinig gepraat in mijn leven tot nu toe. er waren zorgen, er waren vragen en ik durfde er zelden mee naar buiten te komen. zouden mijn vragen niet ongepast zijn, zouden de mensen mij niet zielig vinden, zou ik niet in woorden en daden veroordeeld worden? dat dacht ik, alsof ik een uitzondering was, een halve gek onder de mensen. nu, gaandeweg heb ik gemerkt: de meeste mensen zijn niet zo anders, ze maken in andere vormen mee wat ik ongeveer meemaak, ze voelen zich soms zoals ik me soms voel, ze piekeren wel eens over dingen waar ik over pieker. nu pas geleerd: er zijn mensen om ons heen, en je kan met hen praten, praten, praten! en ze zullen antwoorden, en ze zullen zich in trachten te leven, en ze zullen hun eigen verhaal ondertussen vertellen, en het zal een wederzijdse opluchting, een trapsgewijze versterking zijn. gewoon dankzij de wonderlijke wisselwerking van woorden, in babbelen, spreken, praten, dialogeren, converseren, meedelen, uitwisselen, laten horen, laten aanvoelen, laten begrijpen door praten, praten, praten! kan het eenvoudiger? je mond opendoen en gewoon je zelf laten spreken en vrijer en opgelucht herkenbaarder en menselijker zijn.