Ik zit graag in het zonnetje. Niet dat ik graag in de schijnwerper sta, niet dat ik het middelpunt van de belangstelling wil zijn - ik bedoel het letterlijk: geef mij maar de zon om in te zitten! Ik draai en kronkel er mij desnoods dan ook naar: voor het juiste raam, in de beste hoek, pal in haar stralen.
En waarom niet? Het heeft niets met ijdelheid omwille van de tint te maken, maar alles met het gevoel van warmte, natuurlijkheid, streling, troost waardoor je dan wordt gekoesterd als kuikens onder een moederkloek.
Ik geef het toe: als de zon schijnt kijk ik er naar uit, ik schik er mijn uren naar, ik probeer buiten te zijn als het kan of in onrechtstreeks contact met haar door een raam, bij gebrek aan beter.
De zon laadt me op, de zon maakt gelukkiger, de zon geeft meer zin, zet je beter in je vel.
Welja, als dat kan, waar zou je op wachten? Ik niet, in ieder geval.