hoeveel?

"jaja, het is voor iedereen zoveel niet," hoor je zeggen als iemand oud is mogen worden en vredig is gestorven. het is voor iedereen zoveel niet - de ene jammerlijk vroeg en de andere iets later, de ene jong en de andere oud - het is niet gelijk verdeeld in het leven.
de vrouw van goed zeventig hoopt dat ze er nog tien jaar bij kan doen (ze noemt namen van wie in de buurt die jaren heeft gehaald) maar het is voor iedereen zoveel niet (en ze noemt namen van wie in de buurt die jaren niet of zelfs in de verste verte niet heeft gehaald...)

slim

"niks zo slim als ne mens!" dat zeggen ze hier als iemand iets goed heeft gevonden, iets handig heeft uitgewerkt, iets knaps heeft in elkaar gestoken.
"niks zo slim als ne mens!" - en je kan het op veel toepassen als je aan de wereld begint te denken (de mier tegen de olifant) maar - de keerzijde - er is ook veel aan de hand, veel stront aan de knikker waarop het niet toepasbaar is en eerder huilen, huilen met de pet op.

vloekje

de garagist vloekt op de vrachtwagen die hij nu in zijn werkplaats heeft staan, en waaraan zo veel scheelt, en zo moeilijk te vinden ...
"ik zal ze vanavond weer goed moeten wassen," zegt hij, en wijst op zijn handen.
dat zwart van olie en smeersel in poriën en tussen vingernagels, dat vettige in haar en hier en daar waar handen kwamen aan het gezicht.
de garagist zijn vloek, en de schilder, en de straatarbeider, maar ook de bediende en de leerkracht en de prof en de burgie en iedereen in alle vakken wel zijn eigen aan het beroep geklonken kleine kruis om te dragen...
maar god ziet ons en hier vloekt men niet.

vol gemoed

"zijn gemoed schoot vol." met emoties, van verdriet, ontgoocheling, droefenis, gemis...
ja, waarmee schiet een mens zijn gemoed soms vol, zo op van die ogenblikken, onverwacht vaak, bij een woord, een blik, iets wat je in het oog valt omdat iets je gelijkaardig of ongelijkaardig wel of niet is overkomen... om iets wat in je hart heeft mogen leven of juist niet...
ja, waarmee schiet een mens zijn gemoed soms vol, wanneer, waarom, en met welk soort figuurlijke hete of andere tranen?

verwenverdeling

"ja, ge zijt gij verwend geweest," zegt vrouw tegen zus die met een boer was getrouwd, dus altijd samen aan het werk op veld of in stal, en die nu klaagt dat het alleenzijn zo zwaar valt na zijn veel te vroege dood. "ge zijt gij verwend geweest," - dat dus zegt zus die met een handelaar was getrouwd, altijd de baan op, maar nu op zijn pensioen is hij toch mooi altijd bij haar, haar gezel, haar chauffeur, haar handlanger.
maar zussen mogen niet vergelijken en er is geen beginnen aan te gaan redeneren over waarom de dood wie wanneer waarom heeft weggenomen, en hoe de dood onder de levenden verdeeld is...

miserie troef

"op ons jaren klapt een mens meer over miserie dan over iets anders," zegt buurman. en zo is het, maar hij gaat er toch ook een beetje in op, weten wat er zoal met iedereen aan de hand is.
domme ongelukken die mensen overkomen, naweeën van operaties of onverwachte moeilijkheden bij herstel, zelfmoorden (" hij heeft hemzelf te kort gedaan," zegt men hier), echtscheidingen, allerlei ziektes die allerlei mensen, met naam en toenaam genoemd, op het lijf zijn gevallen.
ik gruw er altijd een beetje van, zoveel ellende telkens op een hoopje, en het staat niet eens in de krant, dus niet eens wereldnieuws natuurlijk: dagelijkse kost.
ik gruw er van, maar altijd moet een mens ook rekening houden met.

kraai

"een vliegende kraai heeft iets," zegt de moeder altijd, dus blijft ze in beweging en op stap. ze stapt, ze fietst, ze bust en treint, ze rijdt auto en komt op al die manieren bij mensen aan. daar krijgt ze een zakje nieuwe aardappelen, wat tomaten uit het serretje, de eerste appelen, aalbessen uit eigen tuin, eieren van de eigen kippen, een interessant bericht uit de krant.
"een vliegende kraai heeft iets" - en zo verzamelt ze, dus zou het ook de spreekwoordelijk stelende ekster kunnen zijn - maar van stelen is er geen sprake: het geven is altijd gul en van ganser harte.

ballentijdperken

de ballen in het tuinhuis dateren nog uit de glorietijd van de rode duivels en zijn slap geworden. maar de jonge kozijntjes weten ze nog altijd te vinden als ze de tuin in komen gestormd. dan vliegen de oude voetballen meteen door de lucht alle kanten op. ze maken een 'woosh'-geluid als je er een trap tegenaan geeft, en veel accuraat mikken kan je er ook niet mee, maar het blijft pret.
later vind je ze ergens in een uithoek van de tuin terug. je geeft er zelf nog wat trapjes tegenaan en denkt aan vroeger toen eigen zoontje...
tussendoor raap je wat afgevallen appelen waar in de door vogels uitgepikte holtes plots wespen blijken te zitten zodat je de appels vlug vlug van je wegslingert uit angst voor beten.

contact

broer belt uit het buitenland. gelukkig stelt hij alles niet mooier voor dan het is, of je wou naïefweg meteen weer weg. te warm, of op het randje van, verkoudheid van de airco 's nachts waarzonder je anders nauwelijks zou kunnen slapen, iemand hoofdpijn, last van de maag... kleine ongemakken die je thuis ook kan hebben.
de telefoon brengt hem dichterbij, en ik ben er blij om. geen gsm, gewoon een goed ouderwets telefoonhokje, en thuis hoor je hem over de landlijn.
vreemd besef dat er landlijnen zijn, en zijn gsms dan gewoon luchtlijnen, golven van mast tot mast? soms wou een mens dat hij voor ingenieur had gestudeerd maar je kan ook gewoon nieuwsgierig zijn en vragen of zoeken. antwoorden zijn er om te krijgen op vragen die je stelt.

grazen

hij heeft zo zijn favorieten onder de tafelkleden voor de ronde keukentafel. het lichtbruine met allerlei motieven uit de groeistadia van de olijf. het stemmige rode kerstkleed met honderden keren, zonder overladen te zijn, daar het kerstgezinstafereel op van de stal, het paaskleed met zijn geel en groen en het gevoel van lente (met daar de gepaste ei-en-haas paasservetten bij, oh!). en het lichtgroene met vredige taferelen van de boerenbuiten: koe met kalf, schaap met lam, haan met hen - in twee brede stroken over de ganse lengte afgebeeld en dan nog eens afzonderlijk elk in aparte vakjes.
weinig is vrediger en rustgevend dan grazende dieren in een wei, bij droog weer in lente, zomer of herfst, bij de eerste zonnestralen of de late, zachte avondzon. grazende dieren, hun geconcentreerd eten en stapsgewijs verdergaan ondertussen, de gebogen halzen, de vliegen wegtrillende huid, de zwiepende staarten, met even geloei of geblaat of gehinnik tussendoor. daar naar kijken, daar tussen zitten, daarbij rust en vrede zijn.

weidebegrenzingen

paarden en ezels en koeien en schapen en geiten - allemaal hebben ze de neiging om met uitgestrekte hals en platgelegd hoofd zoveel mogelijk net even buiten of onder de afspanning te gaan grazen als het nieuwe van de wei er af is. er staat nog sappig gras genoeg misschien, maar ze kijken verder en nieuwsgieriger en gulziger.
zo ook de mensen. er is nog aanbod genoeg in hun plaatselijk leven, maar het voelt te afgeperkt aan en terecht gaan ze al reizend even buiten de vertrouwde weiden grazen.
misschien nog te weinig, want de wereld heeft weiden in overvloed, sappige en andere, in allerlei soorten die roepen om tot verrijking of inzicht belopen te worden.

ongehoorzaam

de kastanjelaar laat zijn niet-eetbare, in stekelige bolster gevatte vruchten vallen. altijd wegrapen voor je het gras afrijdt of je hebt kastanjepuree.
en met de eik hetzelfde: eikels die je telkens weer op mag rapen, ten hoogste om de vruchten zonder dopje aan de vetkalkoenen te voederen.
de den laat gul zijn dennenappels vallen op de oprit. buurvrouw is verbaasd dat het er zo lang zo veel kunnen zijn. maar ze stookt ze op in de kachel of in de bbq: ze zijn rap droog en licht ontvlambaar.
de notelaars staan, ietwat dom van de gemeente, net naast het fietspad geplant: goed om schaduw te geven maar als de bolsters en de noten - hoe welkom ook - vallen, schuiven de fietsen en vallen de berijders.
zo heeft alle groen zijn nadelen voor de mensen die het eigenlijk ondergeschikt en helemaal gehoorzaam aan hen zouden willen maken.
om van al die andere kleuren nog te zwijgen!

problemen zijn er om op te lossen

ze gaan snorkelen aan de rode zee, de wondere wereld onderwater met koraalriffen en exotisch vissenleven verkennen. hij is niet zo'n waterkieken en koopt zich dan maar een zwemvest om toch probleemloos mee te kunnen drijven en genieten. probleem opgelost.

zij gaan met een ganse kliek vrienden verblijven en wandelen in de bergen. hij heeft hoogtevrees maar wandeling na wandeling leert hij zijn grens wat verschuiven. en als de hoogteverschillen te groot zijn blijft hij in de vakantiechalet, ruimt op en kookt lekker voor al wie straks vermoeid terugkeert. hij zal hun verhalen als beloning krijgen. probleem opgelost.

zwijgplicht

"zwijgen kan niet verbeterd worden," zegt de moeder tot haar dochter. eenvoudiger gezegd dan met het goud en het zilver, maar even duidelijk waar. mensen zijn zo rap op hun tenen getrapt en zo gevoelig aan kleine maar veelzeggende details in het spreken die hen een trapje lager lijken te plaatsen dan anderen, die hen jaloers maken of wantrouwig, hoe onterecht ook.
zwijgen dus ten gepasten tijde, opdat de ander niet te veel of niet verkeerd denkt, opdat de ander niet zou zien wat er niet is tenzij in zijn of haar eigen op hol slaande gedachten.

zangweerklank

het is de kleine, betonnen brug van een spoorwegviaduct. een fiets- en wandelpad lopen er onderdoor. veelkleurig graffitti op de wanden en slagzinnen hier en daar. die van "hup, makker!" is geslaagd genoeg om hem hem aan het denken en doen te zetten.
hij gaat midden onder de betonnen brug staan en heft een lied aan, een sterk melodisch lied met een krachtige boodschap. dat zingt hij onder de brug voor zich uit, omdat het hier zo goed klinkt, als in de lege woonkamer van een nieuw huis of in een grote traphal. hij herhaalt het met alle mogelijke stembuigingen, toontjes hoger en lager, als een aansporing tot zichzelf.
omdat het hier zo goed klinkt, met immense zangweerklank, zo verdubbeld als hij zelf zou willen zijn.
dit krachtdadig lied blijft gelukkig lang weergalmen in zijn hoofd, als onder die brug, in zijn door dit wonderlijk zingen versterkte, eigen kleine leven.

hoogdagen

"dat zijn altijd hoogdagen voor mij," zegt de vrouw. iets met haar zoon bezoeken, en het gevoel zo welkom daar altijd te zijn. kerkelijke hoogdagen, jawel, en het kerkkoor waar haar man vroeger in zong, maar dit is feestelijker wegens meer verbondenheid van bloed dat trekt.
dat is velen uiteindelijk het dierbaarst: de naaste familie, de kinderen en hun kroost die een beetje mee die van grootva (r.i .p.) en grootmoe is.
hoogdagen, som ze op en maak kolommen en zie wat en wie je nauwst aan het hart ligt.

overdracht

wat had de grootvader de kleinzoons veel kunnen leren - als hij was blijven leven. allerlei kennis en kundigheid en handigheidjes die hij in zich had zie je in potentie ook in de kleinzoons aanwezig - maar omdat de vaders bij die overdracht blijken overgeslagen komen die nu in de kleinzoons trager, moeizamer tot uiting. want iets zien doen zorgt ervoor dat je ook zelf doet, en iets helpen doen hetzelfde. maar iets niet zien doen...
na al die jaren beseft de vader het des te duidelijker: er is veel verloren gegaan - een ganse mens en alles wat hij in zich droeg. en hij poogt te herstellen, goed te maken, op zijn beurt beter door te geven, als eerbetoon ook. hij ziet de zoons groeien, evolueren, altijd meer kunnen en kennen, van allerlei soorten, maar toch ook van de soorten die grootvader in zich droeg.
als hij maar was blijven leven...

boerengroen

boerin die alleen zit wil de deuren en poorten van de oude boerderij geverfd zien: boerengroen, als in een plaatje van vroeger. kleindochters van achttien à twintig die al niet meer met de ouders mee op reis gaan zullen komen helpen. ze trekken een oude, groene werktenu van gestorven grootvader aan en gaan aan de slag: voor de eerste keer verfwerk doen. wat extra groen op de werktenu valt niet op, wel in hun blonde haren, op hun jonge handen. maar daartegen kan je ze wassen. grootmoeder vindt het een hartverwarmend gezicht: de kleindochters zoveel jaren later springlevend komen helpen in de werkkleren van hun peter.
"dat zal de laatste keer zijn dat ik het doe," zegt grootmoe die nog mee helpt strijken. "misschien wel, meter," zegt een van hen, " maar volgende keer zit je er dan in je rolstoel bij!" en zo houden ze de hoop springlevend: grootmoe mag nog lange niet weg, ze hebben te veel aan haar aanwezigheid, haar warmte en haar wijze preken, grootmoe moet op de boerderij blijven leven en het verleden in het heden houden minstens tot ze honderd wordt!

in dezelfde schuif

"die twee passen in dezelfde schuif," zegt ze over haar zus en diens nichtje, haar eigen dochter.
ze nemen het in het huishouden niet altijd strikt zo nauw, vegen komt achter, het leven gaat voor, ze ontvangen liever meer mensen en bieden ze te drinken en te babbelen aan, ze gaan graag op stap en op uitstap, ze zitten graag volop in het mensenleven, hun gulheid kent geen grenzen en ze zijn met iederen begaan.
is het dan niet mooi, dat ze passen in dezelfde schuif? die past op haar beurt goed in het genietdeel van de kast waar staat aangetekend: hier opentrekken voor de ganse volheid van het mensenleven!

een droom van een hond

haar vage diepzeeduikdroom heeft ze ingeruild voor iets concreets uit de grensstreek van haar andere dromen: een springlevend, jonge hondje, border collie. springlevend zal zij zijn (zij is een teefje), werkzaam in het drijven van hun hobbyschapen, harmonisch naast haar voorthuppelend bij wandelingen en strakker in het gelid bij canicross, zij zal luisteren naar de woordjes in haar stemgeluid:" walk on, steady!" en naar haar fluitsignalen later. ( het fluiten zal zij wel van de jongens leren nu zij veertien is geworden)
voorlopig zit zij nog in het moedernest maar spontaan kwam zij als eerste naar het meisje toegelopen toen ze er eentje mocht kiezen: gelukkig uitverkoren. nu nog zoveel nachten slapen en het dolle hondje is er: dat wordt aftellen en vooruitdromen. het meisje stapt mogelijke wandeltochtjes in steeds bredere bogen omheen hun woonplaats en ziet de border collie in haar gedachten zo tot volle wasdom komen. ze kijkt met andere ogen, met hondenogen, naar de schapen. ook leert ze tussendoor van buurjongens achter tuinhagen fluiten, in afwachting van later als haar droom in zwart en wit over de weiden heen en weer crosst.

schaduwspringen

een zomeravond met zachte late avondzon. die zon dringt de ganse dag niet door tot hun kleine, tussen andere huizen ingesloten koertje. daar staat een grote trampoline die haast de ganse ruimte inneemt. we passeren op het smalle fietspaadje langsheen de huizenrij en zien vader en kinderen springen dat het een lieve lust is. ze gaan hoog en maken tussendoor speelse bokkensprongen. ze joelen en juichen, zelfs in de schaduw. ik zou er de zon op het gelaat nog bij willen hebben, maar zij zijn doodgewoon gelukkig, hun plezier kan niet op.
ik zal ze als een voorbeeld voor me nemen: blij zijn on the dark side of the moon.
de volgende avond rijden we er opzettelijk weer voorbij. ze genieten evenzeer bij een springen dat dag en nacht door lijkt te zijn gegaan. en ik probeer mee te springen, in gedachten blij en uitgelaten, zelfs in de schaduw.

uitstraling

"straal je natuur uit!" zegt de reclame voor valvert mineraalwater uit de ardennen.
doen dus maar, je natuur uitstralen, al heeft hij ongetwijfeld ook wat opsmuk en verfraaiing nodig als alles in de reclame.
water uit een groene vallei, water dat sprankelt, water dat nieuw leven geeft, haast christusgelijk.
"straal je natuur uit!" - met wat verglittering desnoods, maar laat het oerproduct zo sterk en stabiel, zo stevig en degelijk zijn als enigszins mogelijk.

prijs!

waarvoor zou hij ( als in de tour de france voor strijdlust ) de prijs mogen krijgen?
voor goedlachsheid, vriendelijkheid, gulheid, minzaamheid, openheid, werkkracht, inzet?
waarvoor zou zij ( als bij een overwinning in de grote rittenkoers ) mogen worden op de wang gekust?
voor haar zelfwegcijfering, haar oog voor details, haar mensenliefde, haar ijver, haar alledaagse nuchterheid, haar ontroerende glimlach, gewoon voor zichzelf - zoals ze helemaal is?
ja, waarvoor zouden hij of zij de prijs mogen krijgen?
prijzen zijn er toch voor iedereen, veel is een gave die soms eens een kleine erkentelijkheid verdient.

goed en meer

"ge komt altijd goeie mensen tegen," zegt de oude vrouw die veel met het openbaar vervoer reist. ze is immers soms haar weg of het noorden kwijt, en als ze dat laat horen of blijken, bewust of onbewust, is er altijd wel iemand die haar figuurlijk bij de hand neemt en op het goede spoor zet - soms haast letterlijk ook, in stations.
"ge komt altijd goeie mensen tegen," - zo is het, mensen van alle slag, jong en oud.
"respect, da's klasse!" staat er op treintickets bond-zonder-naamachtig te lezen, maar ook dat is waar, om dan nog niet van gewone, kleine, dagelijkse mensenliefde te willen spreken, bladgoud dat schittert waar je het niet eens had durven vermoeden.

kleingeld

muntjes van 1,2 en 5 cent hebben ze maandenlang of langer in een grote pot apart gelegd - om de zakken niet nodeloos te verzwaren. maar nu zitten ze ermee, en alles moet worden nageteld om bij de bank uit te wisselen tegen forsere bedragen. honderden centjes tellen tot je ervan duizelt, maar je komt uiteindelijk bij getallen voor de komma uit.
is er niet zo heel veel kleingeld in ons dagelijks leven, en krijgen die kleine gebeurtenissen geen grotere gloed als je ze na langere tijd met een bredere blik in dankbaarheid overschouwt?

verzonniging

plots merkt hij dat hij, luidop, zichzelf in de spiegel toespreekt, niet met zijn eigen stembuigingen, maar met de toon van een vriend die hij heeft, een optimist, een grapjas, een levensgenieter. zichzelf spreekt hij zo moed in, zichzelf doet hij zo dingen relativeren, zichzelf doet hij dingen op die manier in een ander licht zien. in een spiegel, waarin hij alleen maar zijn eigen gezicht ziet, maar het leven wil hij meer leren zien met de levenslustige, sprankelende, juichende blik van die ander wiens stem en goedlachsheid hij imiteert - ter navolging, tot verlichting en verheldering en verzonniging van zijn eigen leven.
het werkt, het truukje, en nu daarvan nog bestendiging!

goudsbloem

de meter vertelt hoe ze vroeger haar man voor zijn zondagvoormiddagse fietstocht helemaal met goudsbloemenzalf moest insmeren voor betere beweging, vlotter ronddraaien, minder pijnljke, lichamelijke naweeën als het een tocht in de buurtheuvels was. zie je het voor je? de oude man op de massagetafel bij wijze van spreken, zijn oude lijf van goudsbloemenzalf glinsterend als een harnas, klaar voor de strijd met de fiets tegen de binnenlandse bergen. de vrouw deed het, met liefde, al die vertrouwde lichaamsplekken. en dan stond hij, oud van jaren toch, klaar voor de tocht: een verrijzenis, een heropleving van grijs naar goud en van dit oude goud bij elke lichaamstinteling genieten.

vel

"mijn vel is zo dun geworden," zegt de vrouw van bijna tachtig, "iedere keer als ik ergens tegenaan stoot of met iets wat heviger in aanraking komt, krijg ik blauwe plekken of gaat de huid stuk." het is oud worden, een teken daarvan, maar voor de rest geeft ze niet toe aan haar leeftijd. bij de gepensioneerdenbond wil ze bewust niet omdat ze dan " zo oud is". zoveel mogelijk trekt ze alleen haar plan, hulpeloosheid op haar jaren wil ze zoveel mogelijk verbannen. ze promoot beweging en past het principe zelf toe: zoveel mogelijk zelf, een ganse grote tuin nog onderhouden met hier en daar een beetje hulp. nog overal naartoe, met de eigen auto in de buurt en verder met het openbaar vervoer: ze ziet het als een uitstap. haar eigen was en plas, haar eigen gang, ze wil zich zoveel mogelijk alleen uit de slag trekken. dun van vel geworden, jawel, maar een taai vel blijft ze!

eerst

"ja, daarom hebben wij zo vroeg een huis gebouwd, de kinderen net geboren, omdat zijn eigen vader vroeg gestorven was, en dus dacht hij dat het hem wel hetzelfde zou vergaan," zegt de oude vrouw over haar echtgenoot: een bezorgde, zorgende man die wou dat vrouw en kinderen op zijn minst een stevig onderkomen hadden in de moeilijke wereld voor hij daar zèlf niet langer voor zou kunnen zorgen.
" en toen hij dan toch oud was geworden wou hij alle serres afbreken die hij had laten bouwen opdat zijn vrouw en kinderen niet met de afbraakmiserie daarvan zouden zitten als hij eerst stierf."
zoals gebeurde, maar de serres waren daartegen lang weg, hun ijzer verkocht, sommige delen tot hobbyserre voor vrienden verbouwd...
een man die eerst en vooral aan vrouw en kinderen denkt, zij zijn zijn grootste geluk en grootste bekommernis. zo een man.

eigen kweek

hij voelt weer zin om een serretje en een lapje pure grond te hebben om zijn eigen tomaten en groenten te kweken nu hij zelfgekweekte, lang aan de plant gerijpte tomaten van buurman heeft gekregen en verwonderd staat hoeveel sappiger ze toch smaken.
zin zoals wanneer hij voorbij volkstuintjes fietst waar iemand het aardappelloof tot op de laatste patat uitschudt, of zelf gedopte boontjes plukt, of uit de eigen boom geplukte kersen in wat zakjes op een gammel stoeltje langs de fietsweg te koop zet... wie wil doet een duit in het zakje en kan van eerlijk gekweekte fruit en groente smullen.
ja, veel zin voelt hij dan weer, dus nu er alleen nog werk van maken en evenveel prettige moeite doen als al die fiere, voldane volks- en hobbyhoveniers rondom hem, in alle weer en wind, in goede en kwade tuindersdagen...
komaan jong, groene handen uit de mouwen steken!

brieven

terwijl het oudere zoontje door de kinesist onder handen wordt genomen, zit de moeder met haar kleine dochtertje in de wachtzaal briefjes te schrijven, gewoon, linkshandig, met het kleurrijk briefpapiertje op haar knie. "het oudste kind of neefje of nichtje zal op kamp zitten," denk je, "want van en naar kampen worden er nog steeds briefjes en kaartjes gestuurd en geschreven, eigenhandig."
jawel, het blijft iets hebben, van iemand op vakantie een handgeschreven bericht toekrijgen, gewoon per post, gewoon de brievenbus binnen. je ziet het blijde gezicht als het kindje haar briefje uitgedeeld zal krijgen van de leiders, je weet hoe de mama wacht op het eerste kaartje, al komt het misschien pas nà de kampdagen toe...
de mama hier moet niet lang denken wat ze zal schrijven: het komt vanzelf uit haar pen gevloeid, alleen de opfleurende tekeningetjes in de marge laat ze onbeschreven. en als een briefblad aan beide kanten bijna vol is geeft ze het door aan het kleine dochtertje: die mag van een een kleefverzameling leuke figuren nog iets extra op het briefje plakken, of er een eigen hoekige tekeningetje bij maken, met het tongetje ijverig uit haar mond.
het leven van een klein gezin speelt zich op heelwat fronten tegelijk af, op andere plaatsen toch altijd met elkaar verbonden.

ballast

"nee, ik weet niet wat je mij kan kopen, ik wil niet dat je mij iets koopt, het is alleen maar ballast," aldus oude moeder tot zoon in de dagen naar haar verjaardag toe. ze heeft genoeg vaasjes, tafelkleden, bloempotten, keukengerief, decoratiestukken, prullaria...
"weet je wat, koop mij een meloen, zo eentje uit de provence, cavaillon, die eet ik het liefst, die watermeloenen zijn toch maar water, en kersen en aardbeien heb ik nog. fruit, dat kan ik altijd eten."
en dat is wat de zoon doet, hij dringt niet meer aan, hij weet dat wat zij zegt terecht is - een generatie jonger nochtans begint hij nu voorwaar al hetzelfde te denken: zoveel is ballast en je zit er vooral mee opgescheept en het ligt daar te liggen... deze dagen heeft hij mee keukenkasten en kelder helpen opruimen, en hij heeft genoeg gezien, en zich in gedachten ook afgevraagd: "hoe komt het in hemelsnaam allemaal bij een mens terecht?" zo dus: via verjaardagen en andere gelegenheden, eerst uit nood maar uiteindelijk uit overdaad. met de gevolgen die je nu draagt: ballast, en alles één voor één in handen nemen en overwegen om weg te gooien, en dat ook doen, opdat het bootje waarvan je mede kapitein bent wat lichter, blijmoediger, ongeremder zou kunnen varen...