vloekje

de garagist vloekt op de vrachtwagen die hij nu in zijn werkplaats heeft staan, en waaraan zo veel scheelt, en zo moeilijk te vinden ...
"ik zal ze vanavond weer goed moeten wassen," zegt hij, en wijst op zijn handen.
dat zwart van olie en smeersel in poriën en tussen vingernagels, dat vettige in haar en hier en daar waar handen kwamen aan het gezicht.
de garagist zijn vloek, en de schilder, en de straatarbeider, maar ook de bediende en de leerkracht en de prof en de burgie en iedereen in alle vakken wel zijn eigen aan het beroep geklonken kleine kruis om te dragen...
maar god ziet ons en hier vloekt men niet.