terwijl het oudere zoontje door de kinesist onder handen wordt genomen, zit de moeder met haar kleine dochtertje in de wachtzaal briefjes te schrijven, gewoon, linkshandig, met het kleurrijk briefpapiertje op haar knie. "het oudste kind of neefje of nichtje zal op kamp zitten," denk je, "want van en naar kampen worden er nog steeds briefjes en kaartjes gestuurd en geschreven, eigenhandig."
jawel, het blijft iets hebben, van iemand op vakantie een handgeschreven bericht toekrijgen, gewoon per post, gewoon de brievenbus binnen. je ziet het blijde gezicht als het kindje haar briefje uitgedeeld zal krijgen van de leiders, je weet hoe de mama wacht op het eerste kaartje, al komt het misschien pas nà de kampdagen toe...
de mama hier moet niet lang denken wat ze zal schrijven: het komt vanzelf uit haar pen gevloeid, alleen de opfleurende tekeningetjes in de marge laat ze onbeschreven. en als een briefblad aan beide kanten bijna vol is geeft ze het door aan het kleine dochtertje: die mag van een een kleefverzameling leuke figuren nog iets extra op het briefje plakken, of er een eigen hoekige tekeningetje bij maken, met het tongetje ijverig uit haar mond.
het leven van een klein gezin speelt zich op heelwat fronten tegelijk af, op andere plaatsen toch altijd met elkaar verbonden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten