ballast

"nee, ik weet niet wat je mij kan kopen, ik wil niet dat je mij iets koopt, het is alleen maar ballast," aldus oude moeder tot zoon in de dagen naar haar verjaardag toe. ze heeft genoeg vaasjes, tafelkleden, bloempotten, keukengerief, decoratiestukken, prullaria...
"weet je wat, koop mij een meloen, zo eentje uit de provence, cavaillon, die eet ik het liefst, die watermeloenen zijn toch maar water, en kersen en aardbeien heb ik nog. fruit, dat kan ik altijd eten."
en dat is wat de zoon doet, hij dringt niet meer aan, hij weet dat wat zij zegt terecht is - een generatie jonger nochtans begint hij nu voorwaar al hetzelfde te denken: zoveel is ballast en je zit er vooral mee opgescheept en het ligt daar te liggen... deze dagen heeft hij mee keukenkasten en kelder helpen opruimen, en hij heeft genoeg gezien, en zich in gedachten ook afgevraagd: "hoe komt het in hemelsnaam allemaal bij een mens terecht?" zo dus: via verjaardagen en andere gelegenheden, eerst uit nood maar uiteindelijk uit overdaad. met de gevolgen die je nu draagt: ballast, en alles één voor één in handen nemen en overwegen om weg te gooien, en dat ook doen, opdat het bootje waarvan je mede kapitein bent wat lichter, blijmoediger, ongeremder zou kunnen varen...