hooitijd

het hooi ligt mooi gedroogd in herhaaldelijk gekeerde rijen. machinaal, niet langer moeizaam met de hand als lang geleden. dan komt de hooiinpakmachine als een grote slokop langsgereden. de tractor positioneert zich, en het legomannetje in de machine laat het inpakken beginnen. het hooi wordt in de brede, tandenrijke mond gerijfd, samengeperst, met natuurtouw (geen folie) omwonden en dan in regelmatig vallende hooibundels uitgespuwd. ze liggen er als in een prentenboek, met hier en daar nog boterbloemen en kamille als versiering. een ekster die opvliegt, een haas die wegschiet.
vanavond wordt alles hoog op de gele wagen gestapeld. man en vrouw, elk met een hooivork, zoals vroeger nog een rood-witte bollenzakdoek tegen het druipzweet om het hoofd gebonden, mikken de balen naar boven. zoon en dochter stapelen en drukken aan tot boordevol. de kar komt hobbelend het weiland afgerold, op naar de schuur, hop op de zolder. daar ligt het hooi de hele zomer en herfst lang nog lekker na te ruiken. tot de koeiemuilen in de winterstallen loeien en de balen wordt losgesneden. dan komt dit lentegras weer vrij en geeft zijn groeikracht aan de hongerige dieren af. en melk ruist in de flessen.