naast de drukbezochte mariakapel heeft men er een extra kaarsenkotje bijgemetseld - tegen brandgevaar. enkel dikke muren, een zware ijzeren afzuigkap waaronder twee verdiepingen die vol kunnen worden gezet met brandende, flakkerende, walmende kaarsen. zie ze daar staan, de aan elkaar gerijde noveenkaarsen die negen dagen aan een stuk branden, de vele, dicht tegen elkaar aangedrongen kleine teelichtkaarsjes voor eenvoudiger intenties. een mariabeeld staat hier niet - zie daarvoor de gekroonde moeder hiernaast - alleen maar al die kaarsen die als een onophoudelijke stroom van warme lucht alle gebeden en verzuchtingen van zoveel hopeloze mensen de hemel in schieten.
maria boven zit met de handen in het haar, want er zijn duidelijk zoveel meer nog dan haar zeven smarten, hoe helpt zij al die ellende verlichten, hoe kan zij al die eisende warmte van al die geofferde kaarsen omzetten in nog grotere tederheid die al die hopende harten verlicht? ook zij doet alle kaarsen die ze ontsteken kan in volle warmte branden, ook zij beweegt met heel haar kunnen hemel en aarde en ze bidt tot al wie ze nog bidden kan: jezus maria jozef en god en al zijn heiligen, help toch, help die arme mensen, geef hen licht, licht, licht...verlichtend licht en alle milde, weldoende, zalvende, helende warmte. zo bidt ze, met gevouwen handen, haar kneukels wit versteven van de diep doorleefde
moederlijke kracht waarmee ze bidt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten